In de schaduw van de Eiger (2): First

Zoals ik gisteren al schreef, zit ik in Grindelwald, Zwitserland. Grindelwald is een dorpje in de Jungfrau Region, in Berner Oberland, met bij elkaar zo’n 214 piste kilometers. En vandaag was het eindelijk zover: eindelijk weer eens op de ski’s gestaan, na een maand of negen van geheelonthouding.

We zijn vandaag begonnen – First things First – in het skigebiedje First. Dit gebiedje ligt op de pistekaart links van Grindelwald, en heeft een gondeltjes lift, drie stoeltjesliften, en een tweetal sleepjesliften. Het gebied ligt gunstig ten opzichte van de zon (als je van de zon houdt tenminste), en je bereikt het door de gondeltjes te nemen vanuit Grindelwald, die meteen 1000 hoogtemeters pakken.

Het dalstation naar deze lift was een minuut of 10 lopen vanaf ons hotel; helaas waren we niet al te snel opgestaan, dus rond 9 uur bij die gondels, en we konden meteen aansluiten in een aardig lange rij.

De sneeuw was erg goed; gisteren of eergisteren moet er een vers laagje zijn gevallen. De bomen waren nog prachtig wit, en als je naast de piste ging skiën dreef je op een laag hele fijne poeder. Zelfs waar die een beetje verspoord was, was die nog heel fijn, en stoof heerlijk op.

Wat me opvalt aan het gebied is dat veel van de pistes een soort van natuurlijke loop hebben – ze zijn niet helemaal platgewalst, maar overal zijn leuke kommetjes en heuveltjes waar je kan springen.

Nadeel is wel dat het vrij uitgestrekt is, dus ook al heb je af en toe ook steile stukken, als snowboarder moet je toch regelmatig je board uittrekken omdat het allemaal wat te vlak is. Gelukkig heb ik ski’s!

Maar al met al dus erg genieten! En hoewel de eerste meters op ski’s even wat onwennig aanvoelen, ging het na korte tijd alweer als vanouds.

En erg mooi aan het gebied zijn de uitzichten: steeds weer kijk je van een andere hoek tegen bergen van zo’n 4000 meter aan: de Wetterhorn, Schreckhorn, Eiger, Mönch en Jungfrau.

Na de lunch hebben we de dalafdaling terug naar Grindelwald gedaan. Die is redelijk pittig, met echte zwarte stukken, afgewisseld door hele vlakke stukken. Lekker tussen de bomen door.

Beneden de skibus genomen naar de Männlichen lift. Of het echt zo is weet ik niet, maar volgens de mensen hier, is het de langste lift ter wereld. Dat zou ook best kunnen, want je zit een hele tijd in die oude eitjes. Maar ja, in één keer stijg je dan ook weer wel 1200 hoogtemeters. Deze lift vormt – samen met een treintje dat we nog een keer moeten nemen – de toegang vanuit Grindelwald tot het gebied Kleine Scheidegg – Männlichen.

‘s Middags hebben we ons dus in een deel van dit gebied vermaakt. Jammer genoeg niet meer in de zon, want dit gebied ligt wat meer in de schaduw. Toch ook lekker skiën hier, hoewel de sneeuw af en toe wel wat ijzig was, en er af en toe wat gras door de piste heen kwam.